ตู้

อย่างที่เคยเล่าในนี้ว่าผมกำลังทำบ้านใหม่ item ชิ้นล่าสุดคือตู้ครับ

ผมมีแนวคิดจะประหยัดค่าเฟอร์นิเจอร์ โดยเฉพาะในห้องนอนให้ต่ำสุดมานานแล้ว เพราะส่วนตัวใส่เสื้อตัวนึงไม่เกิน 300 กางเกงไม่เกิน 400 อยู่แล้วทำไมต้องซื้อตู้ 6,000 มาใส่มัน??

บ้านใหม่อาศัยกองๆ เสื้อผ้าอยู่พักหนึ่ง มาเจอปัญหาจริงๆ เอาตอนอาทิตย์ที่แล้ว ที่ถุงเท้าหมด เพราะนับผิด เลยคิดได้ว่าควรจัดสัดส่วนเสื้อผ้าให้เป็นเรื่องเป็นราว

แนวคิดราคาถูกสุดยังคงอยู่ สุดท้ายเลยได้เจ้าตู้นี้มาจาก Home Pro ราคา 999 บาทถ้วน

สังคมยุคใหม่แบบ ikea คงนึกออก ว่าตู้นี้มันมาแบบกล่องเล็กๆ แน่นๆ ข้างในมีของให้ครบแล้วมาประกอบเอง

ถามคนขายว่าประกอบยากมั๊ย แน่นอนคนมันจะขายก็ต้องบอกไม่ยาก แต่เริ่มประกอบตอนสามทุ่มครึ่ง (กะว่าครึ่งชั่วโมง) มาเสร็จเอาตอนห้าทุ่มครึ่ง

เมื่อคิดถึงราคาก็นับว่าคุ้มค่าดี (ไม่นับว่าเหนื่อยไปสองชั่วโมง ถือว่าออกกำลังกาย) แต่คุณภาพก็แอบผิดหวังเล็กๆ เพราะรูต่างๆ ไม่เรียบร้อยนัก แบบเจาะๆ ไว้ให้ไม้รุ่ยๆ ก็ไม่ได้เก็บออก ลายไม้ที่แปะพื้นก็ก็ไม่เรียบร้อยนัก ที่สำคัญคือบางรูตื้นเกินไป ขันน็อตกันมือหงิก

แต่ประสบการณ์ประกอบเองแบบเหนื่อยๆ นี่นับว่าดีมาก ทำให้รู้จักชื่อน็อตแปลกๆ มาอีกหลายแบบ แถมพอเหนื่อยจนหมดแรง กลับไปมองมันที่มุมห้อง มองกี่ทีมันก็สวย

กำลังคิดว่าจะซื้อชั้นหนังสือที่ Home Pro เลยหรือจะรอ IKEA ดี?

 

อะไรจะสำคัญกว่าชีวิต

อะไรจะสำคัญกว่าชีวิต

เงิน? ทรัพย์สิน?? เวลา???

อะไรจะสำคัญกว่าชีวิตกัน

เราบอกตัวเองได้หรือว่าเราเป็นคนดี

ถ้าเรายังสามารถให้ความสำคัญกับบางเรื่องมากว่า “ชีวิต”

เราทำได้จริงๆ น่ะหรือ

เราเชื่ออย่างนั้นจริงๆ หรือ

หรือจริงๆ แล้วเราเป็นแค่ไอ้ชั่ว ที่ไม่ได้สนใจอะไร

เราไม่ได้มีความเชื่ออะไร

เราแค่หาผลประโยชน์เข้าหาตัวเอง

 

ผมเบื่อพริตตี้

ไม่ได้รังเกียจอะไรนะครับ แต่ผมรู้สึกว่าบ้านเรากระแสการเอาพริตตี้ไปเป็นส่วนหนึ่งของงาน event ทุกงานมันเริ่มน่าเบื่อ

บางงานที่ควรเป็นงาน technical ก็ยังมีพริตตี้

บางทีเป็นงานขายของแบบเดินเข้าไปซื้อเลย ก็ต้องให้พริตตี้แต่งตัวสวยๆ และทำงานลำบากๆ มานั่งหยิบของ ทอนเงิน

บางงานที่ควรเป็นความรู้ ก็ยังมีพริตตี้ล่อหนุ่มๆ มาจนเต็มบูต ส่วนของวางโชว์นั่นไม่มีใครสนใจ

ล่าสุดเริ่มมีรายการรุกล้ำมาถึง “เลนจักรยาน” ของผมแล้ว

งานประชาสัมพันธ์ โปรโมทสินค้าใหม่ เปิดตัว ฯลฯ ผมว่ามีให้น้องพริตตี้มาเป็นแบบให้ช่างภาพทำข่าวก็โอเคครับ

แต่มันก็ไม่ต้องมากขนาดนี้มังครับ กับบ้านเรา

 

สวนรถไฟกับคนถ่ายภาพ

ช่วงนี้ผมไปขี่จักรยานที่สวนรถไฟบ่อยๆ ครับ (จักรยานที่เพิ่งซ่อมมานั่นแล)

พบเรื่องหนึ่งคือสาวๆ พาตากล้องมาถ่ายรูปกันเยอะมาก พร้อมกันก็เจอทริปถ่ายภาพเสมอๆ

โดยส่วนตัวแล้วผมชอบนะ ที่คนเราจะมีโอกาสที่จะพักผ่อนกับสวนสาธารณะ แม้รูปแบบจะเปลี่ยนไปสักหน่อย

แต่เรื่องที่เจอสองครั้งแล้วคือทริปถ่ายภาพที่พยายามเก็บภาพ “กลางถนนสำหรับจักรยาน!”

ทุกคนดูมีมารยาทดีครับ มีคนคอยโบกให้หลบ ผมขี่ผ่านไปมีคนขอโทษขอโพยตลอดเวลา

แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

คุณเองก็รู้ว่ามันไม่ควรทำ ถนนจักรยานคงไม่ได้มีไว้ให้คนเจ็ดแปดคนมายืนนิ่งๆ แน่

แต่ก็ยังทำกัน

แล้วคำขอโทษมันจะมีประโยชน์อะไร?