กดมาดูจาก iflix อีกเรื่อง คิดว่าน่าสนใจดี คิดว่าไม่ใช่ pattern หนังรักที่เจอเท่าไหร่

• นางเอกเป็นพวกเก็บตัวอยู่ในห้องไม่ไปไหน โทนครึ่งแรกมันเลยอึดอัดหน่อยๆ
• พระเอกเป็น geek เกม ส่วนนางเอกเป็นบก. จีบกันด้วยการให้เป็นบก. หนังสือ
• จริงๆ พล็อตเรื่องน่าจะทำให้ดาร์คกว่านี้ได้ วางปมมาหมดแล้ว แต่พอเป็นหนังรักเอเชียคนเขียนบทก็คงไม่กล้าทำแบบนั้น ไม่งั้นโดนด่าตาย
• เนื้อเรื่องมีความเป็นการ์ตูนมาเรื่อยๆ คงไม่อยากให้อึดอัดเกินไป แต่ความเป็นการ์ตูนหลายจุดก็น่ารำคาญ
• พล็อตรวมๆ ประมาณ John Green น่าจะได้ เรื่องราวของคนเข้าถึงยากเพราะมีปมในชีวิต กับอีกสองคนที่พยายามเข้าไปในชีวิต
• Park Shin-hye (เลิกพยายามถอดเสียงภาษาเกาหลีแล้ว เดี๋ยวมีติ่งบ่น) สวยแบบ “เรียบ” ดี เข้ากับบทว่าจนๆ หน่อย ให้แบบไอดอลจ๋ามาเลยคงไม่ไหว
• แต่พอท้ายๆ เรื่องปมที่วางไว้หมดก็ไม่มีอะไรแล้ว เป็นบทพ่อแง่แม่งอนกันไปตามประสา
• ตอนจบแบบเป็น essay พูดบรรยายถึงความคิดตัวละคร ณ ตอนจบนี่น่าสนใจ คือเออจบแค่นี้ล่ะ ที่เหลือเล่าความคิดของตัวละครเลย ไม่บอกว่าหลังจากจบเป็นยังไง ไม่รู้ว่าเรื่องอื่นเป็นแบบนี้กันเยอะไหม ละครไทยนี่จบต้องมีบทสรุป งานแต่ง มีลูกหลานวิ่งไปมา ตัวร้ายตาย บ้านไฟไหม้ เข้าโรงพยาบาล

คิดเรื่องการแชตแบบไม่บันทึก (off-the-record) โปรแกรมแชตจำนวนมากมีฟีเจอร์นี้กัน แต่เอาเข้าจริงก็มีคำถามว่าสุดท้ายแล้วโปรแกรมพวกนี้มันมีผลจริงแค่ไหน เคยคิดๆ เรื่องนี้ไว้ว่า OTR จริงๆ ควรจะ

• เป็นฮาร์ดแวร์แยก มีโค้ดขนาดเล็กมาก (audit โค้ดง่ายมาก) กระบวนการตรงไปตรงมา สามารถสร้าง HW/SW ได้เอง
• มีทางเข้าออกข้อมูลชัดเจน เช่น serial link เส้นเดียวเป็น UART
• กุญแจอยู่ใน HW ไม่สามารถเอาออกได้ เช่นตัด fuse ใน MCU หรือหล่อเรซินวงจรไปเลย
• มีจอ/คีย์บอร์ดในตัว
• enforce policy จากในตัวบอร์ด เช่นว่าแสดงข้อความ 1 นาทีแล้วทำลาย key จะ rotate ทันทีแล้วย้อนไม่ได้ ฯลฯ ยังมีข้อจำกัดบ้างคือเอากล้องมาถ่ายรูปหน้าจอแต่โดยทั่วไปน่าจะโอเค
• โทรศัพท์เป็นเพียงช่องทางเชื่อมต่อ อาจจะมีแอปในโทรศัพท์เพื่อต่อกับเครื่องแชตนี้ แต่การที่โทรศัพท์โดน compromise ไม่มีผลอะไรในแง่ของเนื้อหา ข้อมูลถอดรหัสในเครื่องแชตอย่างเดียว

ดองมาหลายปี และตอนนี้ก็ยังอ่านไม่จบ (แต่คืบหน้าไปมาก) กลับมาอ่านเพราะไปอ่านคอมเมนต์หนังสือ In Order to Live แล้วมีคนวิจารณ์ว่าหนังสือเรื่องราวของคนที่หนีออกมาจากเกาหลีเหนือมีประเด็นหลายอย่างที่ไม่ควรใช้เป็นข้อมูลหลัก เช่น ความจำผิดพลาดหรือคนเล่าอาจจะโม้ (คนดังๆ เล่าเรื่องออกทีวีไม่ตรงก็กันเองก็หลายครั้ง) และเรื่องราวก็เป็นช่วงเวลาจำกัด คนเหล่านี้มักออกมาจากเกาหลีเหนือในยุคที่แย่มากๆ ช่วงปี 199x ทำให้ภาพมันแย่กว่าความเป็นจริง ข้อมูลช่วงหลังก็ชี้ว่ารัฐบาลเกาหลีเหนือเองปล่อยตลาดให้ดำเนินไปได้มากขึ้น ทำให้ความเป็นอยู่โดยรวมไม่ได้แย่ขนาดนั้น

The Impossible State เล่าภาพกว้างได้ดีกว่ามาก (จากที่อ่านมาครึ่งเล่ม) หนังสือเล่าถึงจุดเริ่มต้นของการแยกประเทศ เล่าถึงภาวะที่ทำให้ผู้นำเกาหลีเหนือตัดสินใจครั้งใหญ่ๆ ภาพที่เรานึกไม่ค่อยออกอย่างช่วงเวลาที่เกาหลีเหนือเจริญกว่าเกาหลีใต้ ระบบแจกจ่ายอาหาร (public distribution system – PDS) ทำงานเต็มที่ มีอาหารเหลือๆ แจกให้ประชาชน และการที่ผู้นำแสดงความคิดเห็นในเชิง “เสรี” เช่นการประกาศนโยบายแจกจ่ายที่นา

ภาพที่หนังสือให้มาเลยไม่ใช่ภาพง่ายๆ ว่าเป็นรัฐชั่วร้ายหรืออะไร แต่แสดงภาพว่า “เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง” แต่ถ้าใครถามหาความเป็นกลาง (ยังไงถึงเรียกว่าเป็นกลาง) ก็คงต้องบอกว่าคนเขียนทำงานให้กับรัฐบาลสหรัฐฯ หนังสือพยายามอธิบายถึงเหตุผลว่าทำไมผู้นำในแต่ละยุคถึงตัดสินใจแบบนั้น และการตัดสินใจเช่นนั้นทำให้ประเทศถดถอยอย่างต่อเนื่องได้อย่างไร

ยิ่งอ่านไปยิ่งคิดว่าควรอ่านก่อนหนังสือพวกความทรงจำหลายๆ เล่ม

• นิยาย John Green เล่มที่สาม (อ่านหนังสือไม่เข้ากับหน้าตัวเอง) สองเล่มแรกคือ Paper Town และ Looking for Alaska
• โทนเรื่องคล้ายเดิมคือความอึดอัดของวัยรุ่น รอบนี้หนักกว่ารอบอื่นคือเป็นวัยรุ่นอายุสั้นเพราะเป็นมะเร็ง
• ฉีกเรื่องไปอีกหน่อยด้วยการเล่าจากมุมผู้หญิง (สัมภาษณ์ท้ายเรื่องบอกว่าเป็นครั้งแรก) และทั้งสองคนเป็นแฟนกันจริงจัง อย่างน้อยก็ช่วงนึง
• เรื่องราวเลยไม่ใช่การค้นหาอีกคนแบบสองเล่มแรกที่เคยอ่าน แต่มีช่วงเวลาด้วยกันนาน (เมื่อคิดเป็นหน้าหนังสือ)
• ประเด็นการเข้าไปอยู่ในความคิดของคนป่วยน่าสนใจดี และสัมภาษณ์คนเขียนท้ายเล่มก็พูดถึงเรื่องนี้ การอ่านนิยายแบบนี้สนุกกว่าหนังสือจริงจังอย่าง The Reason I Jump ที่เคยอ่านอยู่พอตัว
• โดยรวมๆ แล้วชอบกว่าสองเล่มแรกที่เคยอ่าน ก็สมควรแล้วที่ได้สร้างเป็นหนัง (ยังไม่ได้ดู)