ไปเกาหลีมาแล้วประทับใจไอ้นี่สุด มันคือปลั๊กสำหรับพื้นที่ภายนอก (ในห้องน้ำก็ใช้แบบนี้) มีฝาปิดเรียบร้อย ทางออกสายไฟอยู่ด้านล่าง ถ้าโดนน้ำสาดปกติไม่น่าจะเข้าได้
บ้านเราส่วนมากสายไฟจะชี้ออกตรงๆ กัน กล่องปลั๊กแบบภายนอกก็ป้องกันน้ำได้เฉพาะเวลาไม่ได้ใช้งาน ถ้ามีแบบนี้น่าจะปลอดภัยขึ้นเยอะ
แชร์ใน FB เรื่อยๆ (ไม่เปิด public) มาร์คมาบอกว่าควรเขียนบทความ ไว้เตรียมพร้อมอีกหน่อยแล้วคิดอีกที หลักๆ คือแต่ละคนมีความคาดหวังไม่เหมือนกันว่าอะไรเป็นเรื่องส่วนตัวบ้าง บางคนก็ไม่มีความคาดหวังความเป็นส่วนตัวใดๆ จนถึงกับแชร์หมายเลขบัตรเครดิตกันได้
- เราควรตระหนักว่า “กรณีที่แย่ที่สุด” ของข้อมูลส่วนตัวแต่ละอย่างหากหลุดไปคืออะไร เช่น หน้าบัตรเครดิต (ยังมีเว็บที่ไม่ต้องการ CCV อยู่ไหม ความเสี่ยงเพิ่มไหม), บัตรประชาชน (โดนเอาไปเปิดเบอร์โทรศัพท์), ที่อยู่ (จะมี stalker มาส่องหน้าบ้านไหม)
- เมื่อตระหนักแล้ว คงต้องมีการวาง “มารยาทพื้นฐาน” ประมาณหนึ่งว่ามารยาทของการเคารพความเป็นส่วนตัวต่อคนรอบข้างเราควรเป็นอย่างไร เจอเพื่อนตามสถานที่ต่างๆ จะ tag ลง Facebook แล้วโพส public นี่ควรไหม, ทวีตบอกว่าเจอเพื่อนไปกินข้าวกับสาว ฯลฯ
- มารยาทพื้นฐานระหว่างบุคคลในเรื่องความเป็นส่วนตัวเป็นเรื่องหนึ่ง มารยาทขององค์กรต่อบุคคล (ลูกค้า, แฟนคลับ ฯลฯ) เป็นอีกเรื่องหนึ่ง มารยาทต่อองค์กรควรสูงกว่า
- มารยาทพวกนี้ยิ่งต้อง “สูงสุด” จนไม่ใช่แค่มารยาทแต่เป็นข้อบังคับถ้าเป็นหน่วยงานที่เก็บข้อมูลสำคัญมากๆ เช่น องค์กรรัฐ (ที่บังคับเอาข้อมูลไปจากเราโดยไม่มีทางเลือก) หรือบริการส่วนตัวเช่นการเงิน ข้อมูลสุขภาพ ฯลฯ มารยาทของหน่วยงานพวกนี้ควรสูงกว่าข้อบังคับไปอีกระดับ
- ในแง่ข้อมูลเพื่อการตลาด ผมมองว่าถ้าไม่ “ใกล้ชิด” เกินไปบ้าง ก็คงพอให้กันได้ ผมเองชอบที่ Amazon แนะนำหนังสือตามประวัติการซื้อของผม (ซึ่งทำให้ผมเจอหนังสือดีๆ อีกหลายเล่ม)
- ปัญหาสำคัญคือข้อมูลพวกนี้ ควรโปร่งใสในกระบวนการเก็บ เช่นว่าจะเก็บอะไร เก็บไปเพื่ออะไร และนโยบายในการเก็บเป็นอย่างไร (แนวคิดนี้แกะมาจากหนังสือ Data and Goliath)
- เก็บอะไรคือบอกชัดเจน เช่น ประวัติการซื้อของคุณ (สมาชิกร้านค้า), ข้อมูลติดต่อ, พฤติกรรมการอ่าน
- เก็บไปทำไม วิเคราะห์พฤติกรรม (แบบรายคนเพื่อแนะนำสินค้า, แบบกลุ่มเพื่อปรับปรุงบริการ), เพื่อติดต่อกลับ
- นโยบายการเก็บเป็นอย่างไร (มีระยะเวลาไหม, แจ้งลบได้หรือไม่, หรือเมื่อเราเลิกใช้งานจะลบอัตโนมัติ) มีการส่งต่อหรือไม่ (ไม่ส่งต่อ, ส่งต่อจำกัด, ส่งต่อไม่จำกัด, ส่งต่อแบบลบข้อมูลระบุตัวตน, ผู้รับต่อมีนโยบายการเก็บเท่าเทียมกันไหม)
- ขำๆ เช่นว่าจัดรางวัลชิงโชค มีแบบฟอร์มก็บอกกันตรงๆ ว่าขอข้อมูลติดต่อด้วย ใช้เพื่อติดต่อกลับ หลังจากจบงานแล้วจะเก็บไว้แจ้งงานหน้า ยกเว้นจะติ๊กไม่ร่วมงานหน้า แบบนี้ก็ถือว่าครบทุกข้อในตัว (ไม่ขอส่งต่อต้องถือว่าส่งต่อไม่ได้, เก็บไว้งานหน้าคือถ้าเลิกจัดก็ลบทิ้ง, ไม่ร่วมงานหน้าคือจบงานนี้ก็ลบเลย)
- ไว้ต้องหาแนวทางประเทศต่างๆ เพิ่มเติมอีกที Data and Goliath บอกว่าตอนนี้ EU Directive น่าจะดีสุดก็ยังไม่ได้อ่าน
นิยายเรื่องราวของแฮกเกอร์ชื่อว่า Gibson Vaughn แต่เอาจริงๆ ไม่ได้เป็นเรื่องราวของแฮกเกอร์อะไร แต่เป็นนิยาย thriller การเมือง, สืบสวน
- ต่างไปหน่อยคือการอ้างอิงเรื่องคอมพิวเตอร์แม่นยำ ไม่มีอะไรเวอร์เกินจริง
- ตัวนิยายสนุกสมราคา แต่ความรู้สึกคือโดยรวมๆ มันก็ไม่ได้สนุกขนาดนั้น แต่แฟนๆ ใน Amazon เยอะมาก ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร
- ใน Goodreads ได้ 4.2 คะแนนแถมมีสองหมื่นกว่ารีวิว
- กำลังจะออกเล่มสองเร็วๆ นี้ (ก็ไม่แปลกเพราะเล่มแรกดังมาก)
- โดยรวมๆ ไม่มีความประทับใจอะไรเป็นพิเศษ ถ้าไม่จดไว้ก็อาจจะลืมว่าเคยอ่านเล่มนี้