คิดมาก

บางทีก็ไม่รู้หรอกว่าควรทำไหม

นึกไม่ออกว่าเหมาะสมรึเปล่า หรือมันจะมีประโยชน์อะไรขึ้นมา

และก็ลังเลตลอดเวลา

แต่รู้สึกเอาว่าควรทำ ก็ทำลงไป

ก็เท่านั้น

 

สำคัญ

ช่วงนี้เจอประโยคเด็ด “ขอโทษที่ให้รอนาน” แล้วติดหูเป็นพิเศษ (คำใบ้ เจ้าของคำพูดเป็น geek ที่กำลังจะแต่งงาน!)

มันไม่ยากนัก ที่คนๆ หนึ่งจะรู้ว่า คนสำคัญของเรา สำคัญแค่ไหน

แต่มันยากกว่ามาก ที่จะรู้ว่าสำหรับเขาเราเองสำคัญแค่ไหน

แม้เราจะรับรู้ แต่หลายครั้งเราเองก็ปฎิเสธมัน

แม้เราจะมองเห็น แต่หลายครั้งที่เราก็แค่มองข้ามมันไป

แล้วเราก็บอกกับตัวเอง ว่าเราไม่สำคัญขนาดนั้นหรอก

ถ้ามีใครคนหนึ่ง ที่เขาสำคัญสำหรับคุณ และคุณสำคัญสำหรับเขา

ยิ่งกว่านั้น คุณก็ตระหนักว่าคุณสำคัญสำหรับเขา และเขาก็ตระหนักว่าเขาสำคัญสำหรับคุณ

รักษากันและกันไว้ให้ดีเถิด…

แด่ทุกคนที่เห็นความสำคัญของกันและกัน

 

A Coffee Shop

ThinkPad at D'Oro

ThinkPad at D'Oro

ผมไปร้านกาแฟบ่อยมาก เนื่องจากมันให้อารมณ์สุนทรีย์ในการทำงานดีกว่าการนั่งจับเจ่าอยู่ที่บ้านพอสมควร ปัญหาคือร้านกาแฟดีๆ นั้นหายากยิ่ง ดังนั้นถ้าคุณทำร้านกาแฟแบบอยากให้ผมสรรเสริญ…

  1. ที่จอดรถ ถ้าอยู่ในห้างก็คงไม่มีปัญหา แต่ถ้านอกห้างช่วยเลือกทำเลที่จอดรถง่ายๆ นะครับ ในปั๊มก็โอเค
  2. อินเทอร์เน็ต ยังมีร้านไหนไม่มีบริการมั่ง หามาติดซะดีๆ
  3. ปลั๊กครับพี่น้อง ปลั๊ก อยากให้มีทุกโต๊ะ แต่เอาจริงๆ ขอทั่วๆ ร้านหน่อยก็ประเสริฐมากแล้ว
  4. ที่นั่งพอเพียง และเพียงพอ ที่นั่งหรูแต่โต๊ะไม่พออย่าง True Coffee นั้นบางทีก็เสียดายตังค์ค่าทำบัตรนะ
  5. กาแฟอร่อย สุดท้ายยังไงซะ คุณก็เป็นร้านกาแฟนี่

สุดท้ายอยากขอหัวหน้าไปนั่งเขียนโปรแกรมในร้านกาแฟมากครับ มันจะมีวันนั้นมั่งไหมนี่…

 

ตลาดอตก.

ตลาดอตก. หรือองค์การตลาดเพื่อเกษตรกร เป็นตลาดที่สร้างขึ้นมาเพื่อเป็นตลาดต้นแบบให้กับตลาดสดอื่นๆ ทั่วประเทศ น่าเสียดายไปหน่อยที่หลายปีหลังจากสร้างตลาดนี้ ตลาดแห่งนี้ยังคงความเป็น “ต้นแบบ” อยู่ไม่รู้คลาย ทั้งที่ตัวตลาดไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก

มันต้องกลายเป็นตลาดธรรมดาได้แล้วสิ มันถึงจะสำเร็จน่ะ….

ช่างมันก่อน ประเด็นคือวันนี้ต้องไปธุระย่านที่ทำงานที่ไปอยู่ทุกวันกับที่บ้าน แต่เนื่องจากธุระไม่นานนัก เลยมีเวลาเอ้อระเหย ก็เลยพาที่บ้านไปช๊อปซะ

จริงๆ แล้วจุดมุ่งหมายหลักของทริปนี้คือร้านส้มตำที่แข่งได้รางวัลอะไรสักอย่าง แต่เนื่องจากหิว เลยไม่มีการหยุดถ่ายภาพ และเมื่อวานมีน้องมานั่งบ่นเรื่องอยากกินขนมไทย (ที่มันมีอยู่หลายร้านมาก) เลยถ่ายรูปมาฝากโดยจริงๆ แล้วซื้อมาแค่ “ไม่กี่” อย่างเท่านั้น

เปิดโรง เอา “อ้วน” เข้าว่า

ลูกชุบ

ของโปรดครับ แต่ข้าวเหนียวนี่ตัวอ้วนของแท้เลย

เป็นแผง…

นี่อีกแผง…

ปิดท้ายอีกหน่อย (เห็นแมลงวันในรูปด้วย – -“)

ร้านขนมไทยที่นี่จะมีประมาณสามสี่ร้าน แต่ที่ใหญ่ๆ คือร้านขนมไทยเก้าพี่น้อง เอาจริงๆ แล้วผมก็ไม่เคยกินเหมือนกันเพราะดูราคาแพงพอสมควร แต่เหมือนทางร้านจะเน้นจัดขนมงานแต่งงานซะหนักมาก เรื่องสวยนั้นไม่ต้องกลัวเลย เรื่องอร่อยไม่แน่ใจครับเพราะไม่ได้ซื้อ เดี๋ยวพลังงานจะเกินโควต้า

ส่วนของอีกกลุ่มคือของคาวครับ ตลาดที่นี่ดีมากที่โต๊ะเก้าอี้พอเพียง และเพียงพอมาก ไม่ดีเท่าศูนย์อาหารในห้าง แต่ดีในระดับที่ว่า ถ้าตลาดแถวบ้านเป็นงี้ผมคงเดินตลาด… แต่วันนี้ก็ไม่ได้กินอะไรเลย เอารูปมาให้ดูอย่างเดียว

กุ้ง… (โลละ 400 ได้)

ซาชิมิ (ซื้อแล้วสั่งแล่ได้เลยครับ)

อันนี้ของทำสำเร็จ

เริ่มขี้เกียจเขียนต่อ ขอตบท้ายด้วยรูปแบบสุ่มๆ กันมานะครับ