มาทำงานแล้วอาหารที่กินบ่อยไม่น่่าเชื่อคือสเต็กไก่ ข้อดีคือได้กินผักสดเยอะกว่าอาหารอย่างอื่นๆ ข้อเสียคือไก่ชิ้นเบ้อเริ่ม (แถมวันนี้ดูไหม้ๆ)

แดงๆ ข้างล่างคือซอร์สพริก ส่วนสลัดราดน้ำใสเลยมองไม่เห็น

แค่สงสัย

เวลามี FW Mail มาขอรับบริจาคเลือด

มันจำเป็นจริงๆ หรือที่เราต้องระบุชื่อคนที่จะบริจาคให้

เราต้องโทรแจ้งญาติของผู้รับหรือ

เราแค่ไปที่โรงพยาบาลแสดงความจำนงค์ที่จะบริจาคเลือกกรุ๊ปที่ขาด

โดยไม่ต้องระบุคนไม่ได้เลยหรือ

ชีวิตเป็นเรื่องยาก

ทุกอย่างมีด้านเลว

ทุกอย่างมีด้านเศร้า

ความยากไม่ใช่การจมอยู่กับด้านนั้น

แต่ความยากคือการมองให้เห็นอีกด้าน

อีกด้านที่เราไม่น่าพลาดมันไป

ปล. ในภาพคือราดหน้าเนื้อตุ๋น อร่อย… (ไม่เกียวกับบทความ)

ชูนันคาเฟ่เป็นร้านข้าวญี่ปุ่นแบบบูติก อาหารดี แต่ราคาเป็นค่าบรรยากาศไปซั 30-50% ซึ่งร้านประมาณนี้ผมยินดีให้อภัยกับราคาเสมอ ตราบใดที่อาหารมันไม่แย่

ไปรอบนี้ผมสั่งข้าวแฮมเบิร์กเนื้อ เครื่องเคียงมีสองอย่างคือซุปมิโซะ กับกิมจิอีกถ้วย ข้าวดี ซอร์สอร่อย เนื้อก้อนเล็กไปนิด แต่อย่างว่า ร้านอย่างนี้ไม่ใช่ร้านกินเอาอิ่มแบบแน่นๆ

แต่จุดตายดันมาอยู่ตรงขวดน้ำสีขาวดำเข้ากับโทนของร้าน เป็นรูปแมวขนาด 400cc เตี๊ยๆ น่ารักคล้ายๆ ขวดน้ำที่ผมเจอตามเวียดนาม

เมนูรวมๆ ไม่เยอะเลย ข้าวมีอยู่สิบกว่าอย่าง แต่มีเค้ก และค๊อกเทล! เสิร์ฟในร้าน

บทสรุปง่ายๆ คือมันเป็นร้านนั่งเล่นที่มีข้าวให้สั่ง แบบเดียวกับ Deli House แต่แพงกว่า ส่วนบรรยากาศและเพลงที่เปิดดูดีกว่าเยอะ