อีกไม่ถึงร้อยชั่วโมงข้างหน้า ผมก็จะหมดสถานะภาพพนักงานของที่ทำงานที่แรกในชีวิตของผมลงแล้ว หลังจากอยู่ร่วมกันมา 2 ปี กับอีก 27 วัน
การได้มาทำงานที่นี่แทบจะเป็นสิ่งที่สุดท้ายที่ผมคิดว่าจะได้ทำในสมัยที่ผมยังเรียนอยู่ เพราะตอนนั้นในหัวผมมีแต่งานสายวิชาการ กับการเรียนต่อเท่านั้น แม้แต่เมื่อเข้ามาทำงานที่นี่เอง ผมก็ไม่คิดว่าจะต้องมาทำงานในส่วนที่รับผิดชอบตลอดสองปีเต็มที่ผ่านมานี้ และยิ่งไม่คิดว่าตัวเองจะทำงานในส่วนนี้มาได้นานขนาดนี้
นอกจากความรู้ประสบการณ์ในเชิงเทคนิคที่ผมได้จากการทำงานที่นี่ไปอย่างมากมายแล้ว ประสบการณ์ที่คุ้มค่าและมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่มีวันได้รับไม่ว่าจากการเรียนในสถาบันไหนๆ จะเป็นสิ่งที่สร้างความทรงจำที่ดีให้ผมได้เสมอ สิ่งที่ผมเรียนรู้เหล่านั้นได้เปลี่ยนความคิดผมให้เป็นให้เป็นผู้ใหญ่ขึ้นจนผมเองแทบจะนึกความคิดอ่านของตัวเองก่อนหน้านี้ไม่ออก ดังนั้นก่อนจะลาคงต้องไล่รายการขอขอบคุณ
- ผู้ร่วมงานที่มีเป้าหมายร่วมกันว่าจะช่วยกันให้งานเสร็จ มีคุณค่าและสำคัญมากยิ่งกว่าความเชี่ยวชาญใดๆ
- เพื่อนๆ ที่ร่วมการแชร์ความทุกข์ เหงา เศร้า สุข ฯลฯ กันในห้องเล็กๆ นั้นตลอดมา
- พี่ๆ ในทีมงานที่เปิดกว้างและเปิดโอกาสใหจูเนียร์อย่างผมเข้าไปมีบทบาทจนคาดไม่ถึง
- หัวหน้าทุกคนที่ใจเย็นกับคนที่อารมณ์ร้อนและวู่วามอย่างผมมาได้ตลอดมา จนลากผมให้ทำงานที่นี่มาได้ตั้งสองปีกว่า
- ครอบครัวที่เข้าใจเวลาทำงานที่ยืดหยุ่นของผมเป็นอย่างดีตลอดมา และให้กำลังใจทุกครั้งที่ผมท้อ เบื่อ เซ็ง ตลอดจนอาการอื่นๆ ที่จะทำให้ผมตัดสินใจอะไรไปโดยไม่ใตร่ตรอง
สิ่งที่น่าเสียดายคือการที่ผมไม่สามารถร่วมงานในโปรเจคนี้อย่างเต็มตัวจนเสร็จได้ทั้งที่ตั้งใจไว้ให้เป็นอย่างนั้นแต่ต้น แต่จนถึงตอนนี้ก็เชื่อว่าผมได้มีส่วนร่วมผลักดันโปรเจคนี้มาถึงจุดที่น่าพอใจในระดับหนึ่ง และหวังว่าส่วนที่เหลือนี้เพื่อนๆ พี่ๆ ทีมงานจะสามารถพาโปรเจคให้เดินหน้าไปจนถึงฝั่งได้ตามที่คาดหวัง
แล้ววันหนึ่งเราคงได้ร่วมงานกันอีกครั้ง
