Import

ปิดเทอมหัดเขียน Django เล่นๆ พบว่าสนุกดีใช้ได้เหมือนกัน สำหรับคนไม่เขียนเว็บอย่างผม (เขียนแต่บล็อก และอ่านเว็บเยอะมาก)

ข้อเสียหลักๆ ของ Django ตอนนี้คือ API ที่ยังไม่เสถียรอยู่เยอะ ถ้าใครอ่าน Django Book จะเห็นว่ามีอีกสองสามบทที่ยังไม่ได้เขียนเพราะมีแนวโน้มสูงว่าจะโดนยกเครื่องทั้งกระบิ (พี่คนหนึ่งเคยบอกว่าเป็นนิสัยของ Python Programmer ที่ชอบโล๊ะโค้ดเก่าทิ้ง) ตอนนี้แว่วๆ ว่า Admin ก็จะโดนไปด้วยเหมือนกัน พวกนี้ยังพอทำใจได้เพราะถือว่าทำแล้วมันดีขึ้นจริง

แต่ที่รำคาญมากหน่อยคือ Views ที่ดูเหมือนต้อง import สารพัดเข้ามาใช้งานจนดูเลอะๆ ชอบกล มันน่าจะมีวิธีรวมๆ กันที่สวยกว่านี้นะ

 

Business 2.0

เพิ่งไปอัพแรมมาเป็น 2GB ให้ Beryl มันสูบเล่นๆ นอกจากความลื่นที่ใฝ่หามานานแล้ว ยังได้ไปใช้บริการร้านที่เห็นกันมานานคือ MemoryToday ซักที หลังจากอ่านเจอแต่ในเน็ตมานาน

เรื่องที่น่าสนใจมากคือร้านที่ว่านี้เค้าขายแต่หน่วยความจำอย่างเดียวโดยไม่สนใจขายอย่างอื่น ทำให้ Process การเลือกซื้อง่ายมาก

ผมเดินเข้าไปในร้านแล้วก็บอกว่าแรม 2GB คนขายก็แนะนำรุ่นที่ถูกที่สุดให้ (สงสัยจะสต็อกไว้เยอะ ต้องรีบระบาย..) พอตกลงซื้อ ก้เอาผ้าปู วางเครื่อง ใส่แรม แล้วลองได้เลย ผมลองอยู่สิบนาทีก็โอเค แล้วจ่ายเงิน

น่าสนใจมากว่าธุรกิจยุคต่อๆ ไปคงไปในแนวที่ร้านที่ทำมากขึ้นเรื่อยๆ คือเจาะเป้าหมายเฉพาะกลุ่มที่ทำเงินแน่ๆ แล้ว maintain ความรู้ให้กับหน่วยงานไว้อย่างดีในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง

การทำธุรกิจอย่างนี้มีข้อดีหลายอย่าง ไม่ว่าลูกค้าจะได้รับความพอใจสูง ทำราคาแข่งขันได้ง่าย เพราะสต็อกของน้อยกว่า ฯลฯ  แต่ข้อเสียคือธุรกิจมีความเสี่ยงค่อยข้างสูงจากปัจจัยภายนอก เพราะร้านแนวๆ นี้ที่อยู่ได้เพราะความงี่เง่าของผู้จำหน่ายโน้ตบุ๊กบ้านเรา ที่เพิ่มแรมกันกิ๊กละหกพัน ถ้าอนาคตร้านขายโน้ตบุ๊กคิดค่าเพิ่มแรมพอๆ กับร้านข้างนอก (แพงกว่านิดหน่อยก็ได้ ลูกค้ากลัประกัน void อยู่แล้ว) ร้านอย่างนี้ก็จะอยู่ยาก

นอกจากแรมแล้วมันน่าจะมีอย่างอื่นที่เปิดเป็นธุรกิจได้เหมือนกันนะ…

 

Free Card

Free Hugs เป็นโครงการที่เริ่มมาตั้งแต่ปี 2004 ที่เน้นการกระจายความรู้สึกที่ดีให้แก่กันในแบบสุ่มโดยไม่เลือก เพศ อายุ หรือเงื่อนไขใดๆ แม้จะชอบโครงการนี้อยู่ แต่ด้วยความคิดแบบไทยๆ แล้ว การที่อยู่ดีๆ จะไปกอดใครข้างถนนคงยากอยู่เหมือนกัน ทำให้โครงการนี้คงยากที่จะเปิดขึ้นในไทย

พอดีผมเองเป็นคนที่ส่งโปสการ์ดอยู่เรื่อยๆ เวลาไปเที่ยว ผมเชื่อว่าความรู้สึกที่ดีในเวลาที่เราได้รับเมื่อเราได้พบอะไรบางอย่าง แล้วได้แชร์มันกับใครบางคนคงเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ อีกอย่างหนึ่ง การ์ดที่ผมเขียนเลยมักจะยาวเป็นพิเศษ (จนหลายคนแทบอ่านไม่ออก)

ถ้าเราสามารถส่งการ์ดที่เป็นลายมือไปยังคนที่เรารู้จักในเน็ตได้โดยไม่ต้องเห็นหน้า ไม่ต้องรู้จักตัวตนจริงๆ มันคงง่ายกว่านี้ที่เราจะแชร์ประสบการณ์บางอย่างร่วมกัน อย่างสบายใจ

ทางออกที่ดีที่สุดคงเป็นการเช่าตู้ ปณ. แล้ว แลกกัน อาจจะใส่ไว้ในเว็บ ค่าเช่าก็ถูกมากไม่ถึง 200 บาทต่อปีเท่านั้ แต่เห็นว่าหาเช่ายากเหมือนกัน

จริงๆ ถ้าทำบริการ Proxy แบบจ่าหน้าว่า me@hotmail.com แล้วจ่าหน้าซองเอาอย่างนั้นได้คงดีเหมือนกัน

 

อีสาน

I-San2007

ไม่มีอะไรมาก เมื่อต้นเดือนไปเที่ยวรอบอีสานใต้มาครับ เลยเอารูปมาฝากให้ดูกันเล่นๆ ไปก่อน

ด้วยความขี้เกียจเลยเล่นไปหลายวันกว่าจะโพสขึ้นเว็บ