เวลาเรียนวิศวกรรม เรามักมีการพูดถึงกรณีในอุดมคติ เช่นกระติกกันความร้อนชั้นดีที่ไม่มีการรั่วซึม สายไฟชั้นดีที่ไม่มีกระแสรบกวน
ในความเป็นจริงคือไม่มีของเหล่านั้นในโลก อย่างน้อยๆ ก็ในชีวิตประจำวันของเรา แต่เราก็ยังเรียนกรณีอุดมคติเหล่านี้อยู่เรื่อยมา
โลกความเป็นจริงไม่มีอะไรที่เป็นอุดมคติ แต่หลายๆ ครั้ง (WHP) ที่เราสามารถใช้แนวคิดที่อยู่ในโลกอุดมคตินั้นมาใช้งานได้อย่างไม่มีปัญหาอะไร
อีกกรณีคือการที่เราทำอะไรบางอย่างเพื่อให้เราเข้าใกล้สภาพอุดมคติมากยิ่งขึ้น เพื่อให้เราสามารถใช้กฏเกณฑ์ในโลกอุดมคตินั้นได้
กรณีที่เราควรตระหนักคือในหลายๆ ครั้งแล้ว โลกอุดมคติเป็นเพียงสิ่งที่เราต้องพยายามเข้า “ใกล้” มันมากขึ้นเรื่อยๆ มากกว่าที่ว่าจะไปให้ถึงมัน เพราะหลายๆ ครั้งแล้วเราได้แต่มัวกังวลว่าเราไม่อยู่ในโลกอุดมคติจนลืมที่จะพยายามเข้าใกล้ และสิ่งนั้นเองทำให้เราอยู่ห่างจากโลกอุดมคติเกินกว่าที่ควรจะเป็น