lock down

ห้องที่ผมทำงานเป็นห้องควบคุมของอาคาร อำนาจการสั่งการค่อนข้างเยอะ เนื่องจากประตูแต่ละชั้นเป็นอิเลกทรอนิกส์ทั้งหมด โดยผมสามารถสั่งเปิดประตูของแต่ละชั้นจากห้องทำงานของผมได้โดยตรง รวมถึงดูการใช้งานจากกล้องวงจรปิดได้ตลอดเวลา

แล้วเมื่อวานก็เกิดเรื่อง

พอดีมีเจ้าหน้าที่จะมาติดตั้งอุปกรณ์ในห้องเพิ่ม เลยต้องไปเปิดห้องพร้อมกับเพิ่มสิทธิในการเข้าใช้งานไปด้วยเพราะต้องเข้ามาทำต่ออีกหลายครั้ง เลยต้องไป add ที่เครื่องอ่านลายนิ้วมือหน้าห้อง ตอน add ก็ปรกติดี แต่พอเข้าห้องมาแล้ว ปรากฏว่าเครื่องอ่านมันดันค้างไปเรียบร้อย

ปัญหาคือผมอยู่ในห้อง

เมื่อเครื่องไม่ตอบสนอง นั่นหมายถึงสวิตซ์เปิดประตูก็ไม่ทำงานไปด้วย ตรวจดูสถานะจาก server ก็ไม่ตอบสนองไปแล้ว ปัญหาคือเจ้าเครื่องที่ว่านี่มันไม่มีปุ่มปิด และไม่มีปุ่มรีเซ็ต ผมเลยโดนขังอยู่ในห้องควบคุมไปโดยปริยาย การปิดไฟก็ไม่มีผลเนื่องจากเครื่องนี้มีระบบสำรองไฟในตัวเอง

สุดท้ายทางออกคือหากล่องสำรองไฟ ซึ่งอยู่ในห้องผมเองนั่นแหละ แล้วจัดการเอาไขควงถอดแบตออก

ได้ออกจากห้องในที่สุด….

 

ผู้ให้

จริงๆ ว่าจะเขียนเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวาน แต่ค้นๆ ที่มาแล้วเจออะไรแปลกๆ เลยขอกลับไปแปลงเรื่องอีกหน่อย

มีเพลงที่น่าสนใจเพลงหนึ่งของบอย โกสิยพงษ์ ที่ชื่อว่า “เหตุผล” พูดถึงการให้และการรับที่เรามักคิดว่าเมื่อมีการให้ สิ่งที่เกิดขึ้นอีกข้างหนึ่งคือการรับเสมอๆ

แท้จริงแล้วขณะที่เราให้นั้นคงแทบไม่มีครั้งไหนเลยที่เราจะไม่ได้รับ เราอาจจะได้รับสิ่งตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ เช่น รอยยิ้ม คำขอบคุณเบาๆ หรือจะเป็นการแสดงท่าที่ที่ขอบคุณ แม้กระทั่งความภูมิใจในตัวเอง ก็ยังคงเป็นสิ่งที่เราได้รับเสมอๆ เมื่อเราเป็นผู้ให้

สิ่งที่เราต้องการอาจจะไม่ใช่การตอบแทนจากคนรอบข้างที่เท่าเทียมกันในแง่ทางวัตถุ แต่เราอาจจะต้องการให้ตัวเราเองตระหนักถึงสิ่งที่เราได้รับเมื่อเราได้ให้นั่นเอง

หากเราตระหนักได้ การให้โดยไม่เรียกร้องก็คงไม่ใช่เรื่องยากอะไร