เขา – คุณหนีจากเธอมาทำไมกัน
เรา – เพราะเธอไม่ได้เป็นของผม
เขา – คุณจากเธอมาเพราะเธอไม่ได้เป็นเจ้าของเท่านั้นน่ะหรือ
เรา – ใช่ ทำไมต้องมีเหตุผลอะไรมากกว่านั้นล่ะ
เขา – คุณแค่อยากเป็นเจ้าของเธอเท่านั้น คุณกล้าเรียกความรู้สึกนี้ว่ารักหรือ
เรา – ความรักน่ะไม่ต้องการเป็นเจ้าของจริงๆ หรือ
เขา – จริงสิ ความรักที่แท้จริงต้องไม่เรียกร้องอะไร
เรา – คุณเคยโกรธคนที่คุณรักไหม
เขา – เคยสิ
เรา – ครั้งที่คุณโกรธเธอมากที่สุด ทำไมคุณถึงโกรธเธอ
เขา – เพราะเธอทำให้ตัวเองเดือดร้อน ทำให้ผมเป็นห่วงเธอมาก
เรา – คุณโกรธเธอที่เธอทำให้ตัวเองเดือดร้อนงั้นหรือ
เขา – ใช่
เรา – แล้วคุณต่างอะไรจากผม
เขา – ต่างสิ ผมหวังดีกับเธอ
เรา – คุณก็แค่อยากให้เธอเป็นอย่างที่คุณอยากให้เธอเป็น มันก็ไม่ต่างอะไรกับที่ผมอยากเป็นเจ้าของคนที่ผมรักหรอก
อ่านแล้วมันรู้สึกแปลกๆ ว่ะลิ่ว
แปลกจริงๆด้วย…
เอาเป็นว่าผมเข้าใจนะ ว่าจะสื่ออะไร
เราทุกคนก็ต่างเห็นแก่ตัวทั้งนั้นแหละ….
ความรัก เห็นแก่ตัว ทั้งนั้นหรือ
รักเหมือนโคถึกที่คึกพิโรธ ความรักเช่นนั้นให้โทษ จะไปโกรธโทษรักไม่ได้ ไม่ใช่บุพเพ สันนิวาสแน่ไซร้ รักจึงได้แรมราน