สิบกว่าปีก่อน เมื่อครั้งผมเริ่มมีความคิดอ่านเป็นของตัวเองในระดับหนึ่ง มีอะไรหลายๆ อย่างที่ผมอยากดึงว่าไว้กับตัว

ในฐานะนักเรียนนักศึกษา การได้ใบรับรองสักใบจากสักสถาบันที่ดูยิ่งใหญ่มีคนเก่งๆ ทำงานอยู่มากมายนั้นเป็นเรื่องที่เจ๋งมาก ผู้รู้สึกว่าตัวเองเจ๋งขึ้นมาทันที เมื่อได้ถือใบรับรองเหล่านั้น

กาลเวลาเปลี่ยนไป ความคิดเปลี่ยนไป

โลกที่กว้างขึ้นบอกผมได้หลายๆ อย่าง หนึ่งในนั้นคือสิ่งที่เราคิดว่าเจ๋งอาจจะไม่ได้เจ๋งขนาดนั้น หลายครั้งความเจ๋งเหล่านั้นก็ไม่ได้พาให้เราพัฒนาตัวไปได้สักเท่าใหร่กัน

ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเคยบอกผม เมื่อผมไปนั่งบ่นถึงความผิดหวังของสถาบันที่ผมคาดหวังไว้มากมายให้ฟัง คำตอบสั้นๆ ต่อคำบ่นยาวๆ มีเพียงว่า “เข้าไปเปลี่ยนมันสิ”

“เข้าไปเปลี่ยนมันสิ”…..

จากความไม่สมบูรณ์ของมนุษย์ ทุกสิ่งมีจุดบอดเสมอ ทุกสิ่งมีเรื่องให้เราพร่ำบ่น

ผมพบว่าความผิดพลาดไม่ได้อยู่ที่มีความบกพร่อง ความผิดพลาดมันอยู่ที่เราเลือกที่จะยอมแพ้กับความบกพร่องเหล่านั้นต่างหาก

เราคาดหวังถึงสิ่งต่างๆ ในโลกนี้ เราคาดหวังกับโทรศัพท์สักเครื่องว่ามันจะทำให้เราดูดีขึ้น เราคาดหวังกับปริญญาสักใบว่ามันจะบอกว่าเราช่างทรงภูมิเสียเพียงใด

ในโลกเทคโนโลยี ผมยังไม่เคยเจอโทรศัพท์ที่ดีพร้อม ในโลกการศึกษาผมยังไม่เคยพบสถาบันที่ไร้จุดบกพร่อง

มันอยู่ที่เราจะรอสิ่งที่ดีพร้อม แล้วนำมาเป็นเครื่องบอกว่าเราดีพร้อม หรือในความไม่พร้อมเช่นนั้น เราจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น ด้วยมือของเรา แล้วเมื่อวันหนึ่ง เมื่อสิ่งเหล่านั้นมันดีขึ้น เราจะมองย้อนกลับไปแล้วอมยิ้มอย่างภูมิใจที่เคยได้เดินทางร่วมกับมัน