ความจำเลือนลางเกี่ยวกับหนังเรื่องหนึ่งลอยเข้ามาในหัวผม
บทสนทนาตอนหนึ่งพูดถึงวัยเด็กชายที่รอแม่เพื่อจะมีเวลาอยู่ด้วยกันบ้าง แต่แม่ของเด็กชายทำงานหนักจนถึงเวลาดึกดื่น เด็กชายเฝ้ารอเวลาที่แม่จะกลับบ้านจนดึกดื่น แล้วแม่ก็กลับบ้านมาจริงๆ
แต่เด็กชายก็แกล้งทำเป็นหลับ ปล่อยให้แม่ของเขาเฝ้ามองเขา
เราหลายๆ คนเองก็ทำอย่างนั้น เราอยากได้รับความสนใจในเวลาที่เราอยากให้อีกคนหนึ่งมาสนใจ
แม้ว่าเวลาที่ล่วงเลยไปไม่ได้ทำให้ความอยากได้รับการใส่ใจนั้นลดน้อยลง แต่ความคิดที่แปลกประหลาดของมนุษบ์ก็ทำให้เรา แสดงท่าทีเมินเฉยต่อความใส่ใจเหล่านั้นไปเมื่อเราไม่ได้รับความใส่ใจนั้นในเวลาที่เราคาดหวัง
อาจจะเป็นเพราะความโกรธ ความยิ่ง
หรืออาจจะไม่ใช่อะไรเลย…
พออ่านแล้วผมรู้สึกถึงเรื่องที่ผมเคยคิด
มันอาจจะเป็น กลไกการป้องกันตัวเองทางจิต ก็ได้นะครับ
ผมไม่ชอบดูหนัง ยิ่งการดูหนังในโรงเป็นเรื่องที่ผมเกลียดมาก
แล้วผมก็ไม่ชอบเที่ยวเลย ไม่ชอบไปไหนไกลๆ ไม่ชอบการเดินทาง ไม่ชอบไปในสถาณที่ต่างๆ
แล้วผมพบว่า ตลอดที่ผ่านมา ชีวิตตอนเด็ก ผมไม่เคยได้ทำทั้งสองสิ่ง ในเวลาที่อยากทำ ผมไม่เคยได้ไปเที่ยวในเวลาที่อยากเที่ยว(แถมยังโดนบังคับให้ไปเที่ยวในเวลาที่ไม่อยาก) ผมไม่ค่อยได้ดูหนังที่อยากดู ได้เห็นแต่เทรลเลอร์
โตมาตอนนี้ ผมเกิดอาการต่อต้าน อารมณ์นิทาน หมาเห็นองุ่นเปรี้ยว
มันอาจจะเป็นการป้องกันตัวเอง เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดเสียใจ ว่าทำไมเราถึงไม่ได้อะไรในเวลาที่อยากได้ ด้วยการปิดใจไปเลยว่า เราไม่อยากได้มันแต่แรก หรือ เราไม่อยากได้มันอีกแล้ว เพื่อเราจะได้ไม่รู้สึกแย่กับอดีตตอนที่เราอยากได้มัน และจะได้ไม่ต้องคาดหวังอีกในอนาคต